اولین حرف ها بعد از پدرم ...

چن هفته اس 5شنبه  ها دارن تلخ میشن ، تلخ تر و تلخ تر؛ شدن یه تلخی ادامه دار ، اما این 5شنبه از همه بدتر بود!

بدتر که نه اما برای من تلخ تر بود ،از تلخ ترین بادومی هم که خوردم تلخ تر بود . انقدر تلخ که شاید تلخیش تا اخر دنیا از دهنم بیرون نره !

انقد تلخ بود که برادرم که تمام کوچه پس کوچه های تهران و میشناخت  ، وسط میدون آرژانتین دور میدون وایساده بود و نمیدونست خونه از کدوم طرفه . که ازم پرسید از کجا باید برم .

تلخ بود که پست فرمون زار زار اشک میریخت و دعا میکرد دروغ باشه .

تلخ بود این که خواهرم از شدت گریه روی صندلی عقب ماشین از حال رفت  .

تلخ بود که دیدن دستای لرزون برادرم که شماره دامادامونو میگرفت که بهش بگه مراقب خواهرم باشن که بعده این خبر حالشون بد نشه .

تلخ بود وقتی گوشه خونه دیدمش  که روشو ملحفه سفید کشیده بودن .

تلخ بود هر کدوم خواهرم که از در میومدن التماس میکرد ن که بابا چشماشو باز کنه.

ولی تلخ تر از همه این بود که فهمیدم باید محکم باشم ، که بغضمو قورت بدم ؛ که بتونم بقیه رو آروم کنم.

نمیدونم  تونستم یا نه ، نمیدونم میتونم یا نه ، اما دارم سعی میکنم ، سعی میکنم محکم باشم ،به خاطر مامان  و آبجیا و داداشم . که هر کدوم یه شونه داشته باشن که دور از چشم بقیه سر بزارن رو شونه اش و زار زار گریه کنن.

داداشم خیلی تنها شده ؛ خیلی سخت بود برام وقتی جلو غسال خونه اومد یه گوشه بغلم کرد و گریه کرد ، گفت آبجی تو محکم باش ، گفت  من و تو باید حواسمون به بقیه باشه ، گفت گریه نکن ، برو لیلا رو آروم کن . خیلی سخته مرد خونه بشی ، و اونقت خودت شونه برای گریه کردن نداشته باشی. دلم برای تنهایی داداشم سوخت، اینه که دارم سعی میکنم خوب باشم ، دارم سعی میکنم آروم باشم !

هر کی بهم زنگ زد و باهام حرف زد باورش نمیشد که بتونم انقد خوب تحمل کنم ، ولی خوب دارم سعی میکنم .

برام دعا کنید و برای بابام بیشتر دعا کنید .

مرسی از همدلی همه تو این مدت ، برای تک تکتون بهترینا رو ارزو دارم .